کمیسیون حقوق بشر افغانستان در گزارشی گفته است که ۴.۴ میلیون شهروند افغانستان دارای معلولیت اند.

در گزارش این نهاد آمده است که ۱۳.۹ درصد کل جمعیت کشور، یعنی ۴۴۷۵۸۰۰ نفر، افراد دارای معلولیت می‌باشند.

این نهاد افزوده است که این رقم در سال ۱۳۸۴ به ۲.۷ درصد کل جمعیت کشور می‌رسید؛ بنابراین در جریان ۱۴ سال تعداد اشخاص دارای معلولیت ۱۱.۲ درصد افزایش‌ یافته است.

این نهاد معلولیت فیزیکی، معلولیت‌های بیولوژیکی و متابولیسمی، معلولیت ذهنی و روانی را در میان افغان ها ثبت کرده است.

بر اساس یافته‌های این کمیسیون: "از میان ۱۵۰۴ پرسش‌شونده، ۱۰۴۲ تن (۶۹.۳ درصد) دارای معلولیت فیزیکی از نوع نقص عضو، ۲۹۴ تن (۱۹.۵ درصد) معلولیت حسی فیزیکی، ۴۲ تن (۲.۸ درصد) معلولیت‌های بیولوژیکی و متابولیسمی، مثل بیماری‌ها و یا عارضه های شکر، دیابت، فشارخون، صرع، مهرگی و اوتیسم، ۶۸ تن (۴.۵ درصد) معلولیت ذهنی و روانی بوده‌اند. ۵۸ تن (۳.۹ درصد) دیگر نیز دارای معلولیت مضاعف بوده‌اند؛ بدان معنا که دو یا بیش از دو نوع معلولیت داشته‌اند."

کمیسیون حقوق بشر گفته است که جنگ و ماین‌های کنار جاده ای، حوادث ترافیکی، مصرف خودسرانه دارو، عدم رعایت تدابیر ایمنی در محل کار، عدم تطبیق واکسین و عدم مراقبت زنان در دوران بارداری عوامل معلولیت در میان افغان ها است.

در همین حال کمیسیون حقوق بشر افغانستان از مردم و حکومت خواسته است که از افراد دارای معلولیت حمایت کنند، زیرا آنان "جز اقشار آسیب‌پذیر جامعه بوده اند."

در گزارش آمده است: "یافته‌های این تحقیق نشان داده است که، ۳۸.۱ درصد افراد شامل تحقیق، یعنی ۵۷۳ تن، تأیید نموده‌اند که به دلیل داشتن معلولیت، در خانه و اجتماع با خشونت روبرو بوده و مورد توهین، تحقیر و آزار و اذیت قرار گرفته‌اند."

بر اساس گزارش: "از میان کسانی که مورد خشونت قرار گرفته و با توهین، تحقیر و آزار و اذیت روبرو بوده‌اند، ۱۴ تن (۲.۴ درصد) قربانی خشونت فیزیکی در محیط خانه و اجتماع، ۳۹۱ تن (۶۸.۲ درصد) محروم از حمایت توسط اعضای خانواده، مردم و دولت، ۱۲۷ تن (۲۲.۲ درصد) مورد تحقیر و توهین قرار گرفته، نیز از ورود ۱۸ تن (۳.۱ درصد) به محلات عام و مجامع عمومی ممانعت به عمل آمده است و ۲۳ تن (۴ درصد) دیگر نیز از رفت و آمد و معاشرت با دوستان و اقارب، منع شده بودند.