مقام پیشین ملل متحد: غرب از «بازی بزرگ» در افغانستان دست بردارد

یک مقام ارشد سابق سازمان ملل متحد گفته است که غرب باید از تعقیب سیاست «بازی بزرگ» در افغانستان دست بردارد و مردم این کشور را در اولویت قرار دهد.

مارک مالوک براون، معاون پیشین سرمنشی سازمان ملل متحد، در مقاله ای که روز سه شنبه از سوی روزنامه «فایننشال تایمز» بریتانیا منتشر شد، گفت که حدود ۲۸.۸ میلیون افغان به کمک فوری نیاز دارند، در حالی که در آگست ۲۰۲۱ این رقم ۱۸.۴ میلیون نفر بود. وی افزود که زنان و دختران هم از محدودیت‌های امارت اسلامی بر حقوق شان – از جمله کار و تحصیل – و هم از بحران های گسترده فقر و گرسنگی که بیشترین آسیب را به آنها می زند، متضرر شده اند.

او گفت: «یک بار دیگر افغانستان منزوی شده است: عدم به رسمیت شناختن دیپلوماتیک، کاهش کمک‌ها، تحریم‌ها و مسدود شدن دارایی های آن. در ایالات متحده و بریتانیا، بسیاری مایل اند شکست سیاست های شان در این کشور (افغانستان) را بپوشانند.»

او گفت که انزوای افغانستان بخشی از یک چرخه طولانی تر، رقابت جیوپولیتیکی و منطقه ای است که به طور مداوم نتوانسته است مردم افغانستان را در اولویت قرار دهد.

براون گفت: «چه این سیاست جنگ نیابتی باشد یا غفلت، تهاجم یا حمایت از شورشیان، افزایش یا کاهش حضور، بیگانگان به طور مداوم به مردم کشور (افغانستان) بد خدمتی کرده اند، به گونه ای که به فصل بعدی این تراژدی منجر شده است.»

او گفت که اولویت دادن به مردم عام افغانستان مستلزم تعامل با رژیم حاکم است، حتی اگر این به معنای دادن امتیازات به آن باشد.

وی افزود که یک گروه تماس متشکل از قدرت‌های غربی، همسایگان افغانستان، امارت اسلامی و جامعه مدنی به میان آید تا اهدافی از جمله «استراتژی انسانی‌تر مبارزه با مواد مخدر، بهبود جریان کمک‌ها، به‌ویژه به زنان و دختران، و شفافیت بیشتر در مورد تحریم‌ها برای تشویق سرمایه گذاری خارجی در زمینه هایی مانند آبیاری را دنبال کند.»

او گفت که گروه تماس می‌تواند با بازیگران خارج از حوزه امارت اسلامی برای ایجاد حکومت فراگیر گفتگو کند.

براون گفت که همه طرف ها منفعت حیاتی در جلوگیری از سقوط افغانستان دارند. وی افزود: «قحطی، شکست دولت و حتی درگیری های جدید در افغانستان باعث بی ثباتی بیشتر پاکستان و منطقه و فرار پناهندگان بیشتر از کشور می شود.»

وی افزود: «این امر رهبران غربی و سایر رهبران را با یک انتخاب ساده روبه‌رو می کند: به دنبال سیاست «بازی بزرگ» باشند یا برای یک بار مردم افغانستان را در اولویت قرار دهند. سیاست بازی بزرگ طی بیش از ۳۰ سال گذشته ما را به جایی که هستیم رسانده است. یک رویکرد جدید مدت‌هاست که به تعویق افتاده است.»