زهرا دختری است که سال ها بایسکل سواری کرده و نخستین باشگاه ورزشی دختران بایسکل سوار را در بامیان گشایش داده است.

زهرا بایسکل سواری را به دخترانی آموزش داده که نسبت مصافه های زیاد نمی توانستند از خانه تا به مکتب بروند ولی امروز این مشکل آنها با بایسکل حل شده است.

زهرا هر چند یک زن است و رکاب می زند اما، در رکاب هایش هزاران نگاه را زیر پا می کند. زهرا نامزد احتمالی جایزه نوبل، دختری که چهارسال است بایسکل سواری حرفه یی می کند. در کشوری که هنوز هم بیشتر زنان با برقه می گردند و حتی در برخی موارد قدم زدن زنان پرسش برانگیز است چه رسد به بایسکل سواری درجاده های که شمار از غنی ها و فقیران با چشم و زبان کلمه می رانند.

زهرا در هنگام بایسکل سواری مورد آزار و اذیت خیابانی قرار می گیرد و روایت بایسکل سواری اش را این گونه بیان میکند. “ابتدا در هرات اما به دلیل جامعه سنتی انجا نتوانستم بعد در بامیان و در کابل بایسکل سواری سخت است چون مردم قبول ندارند.”

زهرا از بامیان است او می گوید که دختران در بامیان به دلیل مصافه های طولانی مکتب و خانه و دانشگاه و گرانی کرایه تاکسی با مشکل مواجه بودند، اما زهرا به شاگردان دو مکتب که برای رفتن طویل ترین راه را می پیمایند بایسکل سواری یاد داده است.

زهرا نامزد جایزه احتمالی نوبل میافزاید: “بله مکتب ها بسیار از خانه ها دور هستن و به امی خاطر نمی توانستن به راحتی بروند حالا که بایسکل یاد گرفتند به سادگی در بامیان درس خواندن می روند.”

زهرا باستان شناسی خوانده است، او یک باشگاه دخترانه برای آموزش بایسکل برای دختران بنام “صلصال و شمامه” ساخت، می گوید در بامیان بایسکل سواری نسبت به کابل ساده تراست، از سوی هم از حمایت شهروندان بامیان حرف می زند و اینکه انجا دیگر نگاهی طعنه آلودی به آنان نمی خورد.

گزارش: فرحناز فروتن